Γήτεμα... επουλώνω τη πληγή... τη θεραπεύω... την ησυχάζω... της βάζω λάσπη για να κλείσει...
Κάποτε αγόρασα ένα κυπαρισσάκι και το φύτεψα στην αυλή...
(Πάντα μου άρεσαν τα κυπαρισσωΪδή φυλλώματα... Μου θυμίζουν, χωριό, εξοχή,
φύση, καθαρό αέρα, μυρίζουν όμορφα.)
Το κυπαρισσάκι ψήλωνε σιγά-σιγά, όταν κάποιο πρωί, βλέπω τη κορφούλα του
λυγισμένη, σχεδόν σπασμένη από τον υπόλοιπο κορμό και μόνο ο εξωτερικός
φλοιός το συγκρατούσε...
Κυπαρίσσι χωρίς κορφή δε γίνεται, μα και τί μπορούσα να κάνω... αν κολλούσε...
Πήρα ένα κομμάτι πανί, φτιάχνω λίγη λάσπη και τα δένω γύρω από το λεπτό σχεδόν
σπασμένο κορμό του μικρού μου δέντρου...
Περνούσαν οι μέρες, οι βδομάδες, ίσως και λίγοι μήνες και κάποια στιγμή,
έλυσα το πανί από το δεντράκι, που με έκπληξη είδα τη κορφούλα του να στέκει
με δύναμη, ένα πάλι με τον κορμό του δέντρου καμαρωτή !!!
Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη ! Γήτεψα τη πληγή του με αγάπη... και...
δεν ήταν μόνο αυτό... Το μικρό μου δέντρο είχε δύναμη κι αγαπούσε την ομορφιά
της Ζωής, όπως αυτό ήθελε να υπάρχει μέσα σ'αυτήν...
Σας ευχαριστώ !!!
