ευχαριστώ...

Φίλοι μου
ευχαριστώ για τα σχόλια και τις επισκέψεις σας.
Συγνώμη που αδυνατώ ν'αφήσω σχόλιο στο δικό σας blog.
Πρόβλημα υγείας με το δεξί χέρι, θα με κρατήσει σε αποχή.
( Τώρα πληκτρολογώ με το αριστερό ). Ελπίζω σύντομα να επικοινωνήσουμε ξανά...

σας εύχομαι καλές γιορτές
και όποια κρυφή επιθυμία σας ευχή μου!...

τρυφερά...

Άλλο ένα τρυφερό χουζούρι... από ψιλοαδέσποτα γατούλια...
είναι Χιωτάκια..

( Roadartist αντί για σχόλιο στο blog σου στο αφιερώνω )

κορυφή...

'' Άνθρωποι καλοί δεν φθάνουν συνήθως στην κορυφή.
Γιατί για να ανέβεις πρέπει να σπρώξεις
και αυτό δεν δείχνει καλό χαρακτήρα. ''

Καλό μήνα

φωτογραφία απ' το μπαλκόνι...

'' Ένα πανί στη θάλασσα αν τεντωθεί πολύ θα σπάσει.
Αν δεν τεντωθεί καθόλου, δεν θα πάει πουθενά...''


(η φωτογραφία, μπορεί να είναι κι απ' το μπαλκόνι της ψυχής...)
Καλή Μέρα...

το δέντρο της Ζωής...

καρπό δεν έκοψα κανέναν
από το δέντρο της ζωής,
μονάχα μάζεψα ότι βρήκα
να'ναι πεσμένο καταγής...

Κώστας Ουράνης

όνειρα...

απόψε, θα της αποθέκω απαλά τα όνειρά μου..
να ταξιδέψουν μαζί της..
ο γλάρος, ν' ανέβει ψηλά, σεργιάνι στα σύννεφα
να πάει τη χαρά μου..


Μια τρυφερή Καληνύχτα σε σας τους φίλους μου..

βρόχινα γενέθλια...

Χρόνια πολλά ''σταγόνα'' !

αχτίδες

Mια δέσμη αχτίδες στο νερό...
(για την Roadartist)

τα μικρά...

...

φατσούλες...

...

... ένα χάδι...

... μια αγκαλιά...

του φθινοπώρου...

Άσε το φθινόπωρο
γύρω σου να στρώσει
τ' άνθη τα στερνά,
μια ζωή πεθαίνει
μια ζωή περνά...

... τάχα σε προσμένει
μια άνοιξη ξανά;

Άσε το φθινόπωρο
γύρω σου ν' απλώσει,
μια στερνή ευωδιά...

... μια φωνή σωπαίνει...

... μια χαρά χαμένη
μέσα στην καρδιά _

... τα στερνά τα φύλλα
παίρνει το φθινόπωρο
γύρω απ' τα κλαδιά.

( Ένα ποίημα του Κ . Χατζόπουλου )

Καλημέρα...

...Όταν ο ουρανός δεσπόζει και κυριεύει τον τόπο της ψυχής σου...
Κοιτάζεις ψηλά κι αναπνέεις βαθιά... Φυλακίζεται η ματιά και κάθε τι που σε βαραίνει χανεται στο άπειρο...

εικόνες φθινοπωρινές...

... από μια εκδρομούλα στο βουνό Σέτα της Ευβοίας.

γιασεμιού λουλούδια...

Πως μοιάζουν οι αγάπες μου με γιασεμιού λουλούδια,
λίγες στιγμές ανθίζουνε βαθειά μεσ' στην καρδιά
και πέφτουνε σκορπίζοντας για μόνη μυρωδιά λίγα τραγούδια...

Γ. Δροσίνης

βασίλεμα εν πλω...

Γοργά μας πήγαινε το κύμα
κι ο ήλιος έγερνε στη Δύση
η θάλασσα λες
και ρόδα είχε ανθίσει...

Μέχρι στ' ουρανού την άκρη
σέρνεται η ματιά
όλα μες το απαλό το θάμπος
βυθίζονται σιγά..

Ο γλάρος

( Ένα ποίημα του Λάμπρου Πορφύρα, που γεννήθηκε στη Χίο. Ποτισμένος από Θάλασσα,
αφού η ζωή του ήταν πάντα κοντά της. )

<< Ο κεραυνός με τη φωτιά στο σκοτεινό το θόλο
γράφει μια προσταγή :
Να σπάζουνε τα κύματα στο γκρεμισμένο μόλο
με λυσσασμένη οργή.
Δεν αρμενίζει τίποτε στο στοιχειωμένο αγέρα
και στα θολά νερά.
Μόνο ένας γλάρος που πετά προς τη φωλιά του πέρα
λάμνει τ' άσπρα φτερά.
Δειλή ψυχή, που κάποτε κι εσένα συγκινούσε
μέσα στη τρικυμία.
Το κυπαρίσσι πούγερνε στο χώμα και βογγούσε
για λίγη απανεμιά.
Δεν είχες νιώσει ακόμα εσύ πόσο κι ο άγριος γλάρος
σου μοιάζει γι' αδερφός.
Λευκός στη μπόρα υψώνεται και δεν τον νοιάζει ο χάρος
λευκός σαν Άγιο Φως... >>

Υ.Γ. Για την αγάπη μου για τους γλάρους... γι' αυτά τα υπέροχα πουλιά, που πετούν περισσότερο για την ευχαρίστησή τους... για το αγέρωχο πέταγμά τους που μου κλέβει τη ματιά...

Ουρανός..

.. ντύνεται τ ' αστέρια..
φοράει το σύννεφο..
κρεμιέται το φεγγάρι..
στολίζεται με ήλιο..
ζηλεύει τη θάλασσα
και γίνεται
ένας μπαξές γαλάζιος..

Η Μυροβόλος

Τόπος ονειρεμένος...
( Το εκκλησίδι ο Άγιος Ισίδωρος )

... Σε αγκαλιάζει στοργικά...

Στη θάλασσα σιμά...
Για να πιεις το ουζάκι, συνοδευμένο με κοπανιστή και ξυλαγκουράκι,
παρέα με αγαπημένους, μυρίζοντας το ιώδιο και το ασκοθαλάσσι,
να σου τσερπίζει το πρόσωπο και να ξαναγιεννιέσαι...

Ξερά λιθάρια άγονα, μέσα στην μοναχικότητά τους,
κρύβουν τόση ομορφιά... στην απεραντοσύνη του γαλάζιου...
Φρεσκάρει ο νους, αναδεύει η ψυχή...
( Αντίκρυ, το μικρό νησάκι Αιγνούσα, που το βράδυ τα φωτάκια του μοιάζουν με διαμαντάκια )


Για τον Τόπο μου !

Καρνάγια

Καρνάγια... Καραβοστάσια...
Για κουρασμένα πλεούμενα, ακουμπισμένα στις άκριες
της θάλασσας, σκαριά πελαϊσια, περήφανα ταξιδεμένα...

Θαλασσόδαρτοι σκελετοί, αραδιασμένοι, μυρίζουν αρμύρα
κι όνειρα θαλασσινά...
Εικόνες ανακατωμένες με ξύλο και σκουριά...

Ταρσανάς... Αλλιώτικος κόσμος, ριγμένος στην άκρη του γιαλού,
σκεπασμένος μυστήριο και παράξενα ωραίος...