( Ένα ποίημα του Λάμπρου Πορφύρα, που γεννήθηκε στη Χίο. Ποτισμένος από Θάλασσα,
αφού η ζωή του ήταν πάντα κοντά της. )
<< Ο κεραυνός με τη φωτιά στο σκοτεινό το θόλο
γράφει μια προσταγή :
Να σπάζουνε τα κύματα στο γκρεμισμένο μόλο
με λυσσασμένη οργή.
Δεν αρμενίζει τίποτε στο στοιχειωμένο αγέρα
και στα θολά νερά.
Μόνο ένας γλάρος που πετά προς τη φωλιά του πέρα
λάμνει τ' άσπρα φτερά.
Δειλή ψυχή, που κάποτε κι εσένα συγκινούσε
μέσα στη τρικυμία.
Το κυπαρίσσι πούγερνε στο χώμα και βογγούσε
για λίγη απανεμιά.
Δεν είχες νιώσει ακόμα εσύ πόσο κι ο άγριος γλάρος
σου μοιάζει γι' αδερφός.
Λευκός στη μπόρα υψώνεται και δεν τον νοιάζει ο χάρος
λευκός σαν Άγιο Φως... >>
Υ.Γ. Για την αγάπη μου για τους γλάρους... γι' αυτά τα υπέροχα πουλιά, που πετούν περισσότερο για την ευχαρίστησή τους... για το αγέρωχο πέταγμά τους που μου κλέβει τη ματιά...
πετούν σαν να ξέρουν πόσο πολύτιμο είναι....
ΑπάντησηΔιαγραφή"...Έτσ' είναι. Σύρτε, κι άστε με να σιγοταξιδεύω
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι να περνάω μονάχος μου και κάμπους και βουνά,
ίσως τη βρω· μ' αν δεν τη βρω τη χώρα που γυρεύω
μη μου ζητάτε, αδέρφια μου, ν' αράξω πουθενά..."
Ύπέροχος ο γλάρος, ο Πορφύρας, ο Αστεγος..
ΑπάντησηΔιαγραφήυπέροχη κιεσυ που σαν το γλάρο πεταρίζεις..
καλημερίτσες Χιωτικες
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου αρέσει ο τρόπος που περιγράφεις το τοπίο. Τις υπάρξεις μέσα σ' αυτό. Πολύ περισσότερο όμως μου αρέσει ο τρόπος που επιλέγεις να εκφράσεις αυτή σου την αγάπη. Επιλέγοντας ένα ποίημα φωτογραφία και μια φωτογραφία ποίημα. Είναι ωραία εδώ. Στις ξερολιθιές. Ζεστά. Ανθρώπινα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι να μην τον ζηλεύεις το γλάρο ;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ' αυτή τη μεγαλοπρέπεια που ανοίγοντας τα φτερά του κυριαρχεί στον ουρανό, μοιάζει σα να μην νοιάζεται για ότι συμβαίνει σ' εμάς τα επίγεια ...
Την καλησπέρα μου απ' τη Σάμο ...
Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί το πέταγμα του γλάρου πεταρίζει μέσα μας?
Γιατί με το πέταγμα του γλάρου φεύγουμε?
Γιατί στο πέταλμα του γλάρου βλέπουμε ένα΄κομάτι της ψυχής μας?
Γιατί από το πέταγμα του γλάρου γατζώνονται οι ελπίδες μας?
Γιατί παρακολουθώντας το πέταγμα του γλάρου, φτάνει η ματιά μας μέχρι τον ουρανό?
Μου ήρθε τώρα στο νου μια ιστορία, και θέλω να σας την πω .Σίγουρα για σας δεν θα είναι εντυπωσιακή όσο υπήρξε για μένα εκείνο το φθεινοπωρινό απόγευμα που καθόμουν σε μια παραλία του χωριού μου, και προσπαθούσα να ερμηνεύσω το φαινόμενο της αλλαγής χρώματος ενός βράχου στη μέση του πελάγους. Ήξερα πως ο βράχος ήταν καφετίς. Και εκείνο το απλόγευμα ήταν κατάλευκος! Έτριβα τα μάτια μου, Πως να πιστέψω το αδύνατον? Έμεινα ώρα να περιμένω να βρω τη λύση. Ήταν αδύνατον!!
Ώσπου ένα λευκό σύννεφο πέταξε πάνω από τον μεγάλο βράχο, αφήνοντάς τον και πάλι καφετί..
Αυτές τις λίγες ώρες της ζωήης μου, το σμήνος των γλάρων με είχε κάνει να πιστέψω το απραγματιποίητο!
Ξέχασα να σου γράψω οτι κι εμένα μου άρεσε πολύ το εξωτικό....!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή" Μια βάρκα ήταν μόνη σε μια θάλασσα γαλάζια
ΑπάντησηΔιαγραφήκι ήτανε κι ένας γλάρος με ολόλευκα φτερά
κι όλο την κοντοζύγωνε για να της κάνει νάζια
και τις φτερούγες του έβρεχε στα γαλανά νερά
Και ζήλεψα τη βάρκα τη μικρή τη χιονάτη
που της φιλούσε ο γλάρος το κατάλευκο πανί..."
Απο τον "Γλάρο" του Χατζιδάκι
Χαιρομαι που σε βρηκα,
Καλό Σ/Κ
Αρης