Mε το φαινόμενο της ανύψωσης της στάθμης του Θαλασσινού νερού,
η γνωστή παλίρροια,
φούσκωσε απ' τη χαρά της,
πλημμυρίζοντας και αγκαλιάζοντας με τα πλούσια νερά της,
κάθε βράχο, την κάθε ραγισματιά του, κάθε ''σαλιακουμάκι'', κάθε ''λιλαδάκι'' που
βρέθηκε μπροστά της, χαρίζοντας περίσσια την αρμύρα της,
πλεγμένη με το δίχτυ της αύρας της...
Δεν συλλογίστηκε τη φυρονεριά, γνωστή άμπωτις
που με τον ερχομό της, μάζεψε τη θάλασσά της...
Έμεινε σχεδόν ξερή κι απόμεινε να μαζεύει στις χούφτες των χεριών της,
λίγη Θάλασσα...
Τη δική της Θάλασσα...
... Καθισμένη σε μια ξερολιθιά...
Καλώς σε βρίσκω άγονη
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλή αρχή στο μπλογκάρισμα
γράφεις όμορφα και ασχολείσαι με τη θάλασσα που πολύ αγαπώ
θα τα λέμε συχνά λοιπόν
την καλησπέρα μου
"Σκιές σαλές του φεγγαριού
ΑπάντησηΔιαγραφήτης μήνις θραύσματα
τέμνουν τη θύμηση
με το αψύ, της ποίησης, νυστέρι.."
Όμορφος και εκφραστικός ο λόγος σου..
Κ α λ η σ π έ ρ α ..