... H ρέμβη του ξύλου χαίρεται το γαλάζιο του πελάγου...
Το κυανωπό του ουρανού... Κάτι σαν απόηχος ονείρου...
'' Γι' αλλού κίνησε κι αλλού η Ζωή το πάει...''
Ξεβρασμένο από τη θάλασσα,
σμιλεμένο με κύμα κι αρμύρα,
ξαποσταίνει στη στεριά του...
Όλες οι Ανατολές δικές του..
Κι όλα τ' αστέρια τ' ουρανού, μέχρι να γίνουν στάχτη,
δικά του...
Πόσα μυστικά κύβουν αυτά τα απολιθώματα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν μας τα ψιθύριζαν...
καλημέρα
logia Καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω αφήσει σχόλιο στο blog σου δύο φορές δεν το έχω δει.
Σ' ευχαριστώ
"-"Δέντρο, πως κοίτεσαι νεκρό στον άμμο του γιαλού μου;/Ποιο χέρι σε ξερρίζωσε, ποια δύναμη σ' επήρε/ από τη ράχη του βουνού και σ' έρριξε στο κύμα;..."
ΑπάντησηΔιαγραφήάγονη πολύ γόνιμη η φωτογραφική σου άποψη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη Σάμο τα λέμε "γυαλόξυλα" ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι μερικά που η φύση παίζει παιχνίδια
πάνω τους - πραγματικά έργα τέχνης !!!
που είσαι γλυκιά παρουσία ; εύχομαι να είσαι καλά. η απουσία σου με άγγιξε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα πού γύριζες??
Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους.
Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο
Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της χίμαιρας
Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!
Οδ. Ελύτης
Ωρα σου καλή αγαπημένη μου..