Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Η ρέμβη του ξύλου...


... H ρέμβη του ξύλου χαίρεται το γαλάζιο του πελάγου...
Το κυανωπό του ουρανού... Κάτι σαν απόηχος ονείρου...
'' Γι' αλλού κίνησε κι αλλού η Ζωή το πάει...''
Ξεβρασμένο από τη θάλασσα,
σμιλεμένο με κύμα κι αρμύρα,
ξαποσταίνει στη στεριά του...

Όλες οι Ανατολές δικές του..
Κι όλα τ' αστέρια τ' ουρανού, μέχρι να γίνουν στάχτη,
δικά του...

7 σχόλια:

  1. Πόσα μυστικά κύβουν αυτά τα απολιθώματα...
    Αν μας τα ψιθύριζαν...
    καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. logia Καλημέρα

    Έχω αφήσει σχόλιο στο blog σου δύο φορές δεν το έχω δει.

    Σ' ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "-"Δέντρο, πως κοίτεσαι νεκρό στον άμμο του γιαλού μου;/Ποιο χέρι σε ξερρίζωσε, ποια δύναμη σ' επήρε/ από τη ράχη του βουνού και σ' έρριξε στο κύμα;..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. άγονη πολύ γόνιμη η φωτογραφική σου άποψη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Στη Σάμο τα λέμε "γυαλόξυλα" ...
    Είναι μερικά που η φύση παίζει παιχνίδια
    πάνω τους - πραγματικά έργα τέχνης !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. που είσαι γλυκιά παρουσία ; εύχομαι να είσαι καλά. η απουσία σου με άγγιξε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
    Μα πού γύριζες??
    Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
    Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους.
    Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο
    Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της χίμαιρας
    Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!

    Οδ. Ελύτης

    Ωρα σου καλή αγαπημένη μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή